بررسی رابطه بین رضایت شغلی و سطوح فرسودگی شغلی در کارکنان درمانی شاغل در بیمارستان‌های شهر مشهد

نوع مقاله : مقاله علمی-پژوهشی

نویسندگان

1 کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران

2 مرکز تحقیقات روانپزشکی و علوم رفتاری، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران

3 مرکز تحقیقات چشم پزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

4 مشاور معاونت بهداشتی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران. مدیر مسئول فصلنامه کشوری بهورز، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران

چکیده

پیش‌زمینه: نیروی انسانی در محیط کار با معضل  فشار روانی ناشی از عوامل سازمانی رو به رو است که بر رضایت شغلی وی تأثیر دارد. این پژوهش با هدف تعیین رابطه بین رضایت شغلی و سطوح فرسودگی شغلی در پرسنل درمانی بیمارستان‌های مشهد صورت گرفت.
روش‌ها: در یک مطالعه توصیفی-تحلیلی، 660 نفر از پرسنل شاغل در بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی مشهد که به روش طبقه‌ای، خوشه‌ای و در مرحله آخر به صورت تصادفی ساده انتخاب شده بودند، ابزار پژوهش را که شامل  اطلاعات دموگرافیک و پرسش‌نامه‌های رضایت شغلی و  فرسودگی شغلی مازلاک (MBI) بود را تکمیل نمودند. آنالیز داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS انجام شد.
یافته‌ها: در رابطه با ابعاد سه‌گانه فرسودگی شغلی؛ 38.6% کارکنان سطوح کم خستگی هیجانی، 58% سطوح کم مسخ شخصیت و 62.9% سطوح کم فراوانی کفایت شخصی را گزارش کردند. 42.1%  کارکنان رضایت شغلی کم، 54.8% رضایت متوسط و 3 درصد نیز رضایت شغلی بالایی داشتند. ارتباط معکوس و معنی‌داری بین  احساس خستگی هیجانی و مسخ شخصیت با رضایت شغلی وجود داشت، به طوری که کارکنانی که رضایت شغلی بیشتری داشتند، خستگی هیجانی و مسخ شخصیت کمتری را گزارش  کردند (P<0.05). کفایت شخصی بالا در کارکنانی گزارش شد که از شغلشان رضایت نسبی داشتند (P<0.05).
نتیجه‌گیری: رضایت شغلی در پرسنل بیمارستان‌ها در حد متوسط و میزان کلی فرسودگی شغلی در بعد خستگی هیجانی و مسخ شخصیت پایین بود اما در بعد کفایت شخصی نیز پایین گزارش شد (عامل خطر). افزایش رضایت شغلی در کارکنان منجر به کاهش خستگی هیجانی و مسخ شخصیت می‌شود.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار